مهاجرت دانشجویان بین المللی به کشورهای شورای همکاری خلیج فارس: یک مطالعه تطبیقی

شريق عمر[1]

برنامه مطالعات خلیج فارس، دانشگاه قطر، دوحه، قطر                                                         

دکتر میزان الرحمن*[2]

برنامه و مرکز مطالعات خلیج فارس، دانشکده هنر و علوم، دانشگاه قطر، دوحه، قطر

چکیده:

این مقاله مهاجرت دانشجویان بین المللی به کشورهای شورای همکاری خلیج فارس[3] (GCC) را از منظر مقایسه ای بررسی می کند. طی چند دهه گذشته، کشورهای شورای همکاری خلیج فارس سرمایه گذاری های قابل توجهی در بخش آموزشی خود انجام داده اند که منجر به اصلاحات قابل توجهی در زیرساخت ها و کیفیت آموزشی، ایجاد دانشگاه ها و پارک های دانش جدید و همچنین ظهور شعب دانشگاه های بین المللی شده است. در نتیجه، این تحول شمار فزاینده ای از دانشجویان بین المللی را به منطقه خلیج فارس جذب کرده است، از جمله دانشجویان مقیم غیر ملی و دانشجویان خارجی که به طور خاص برای اهداف آموزشی وارد خلیج (فارس) می شوند. مهاجرت دانشجویی مستلزم چیزی فراتر از ورود صرف به یک کشور میزبان است؛ همچنین شامل سیاست های پذیرش دانشگاه، هزینه های تحصیل، برنامه های بورسیه تحصیلی، وضعیت مهاجرت و مسیرهای موجود برای اشتغال پس از فارغ التحصیلی می شود. بنابراین، این مقاله به جنبه های پیچیده مهاجرت دانشجویی به کشورهای شورای همکاری خلیج فارس می پردازد و الگوهای مهاجرت، ترکیب دانشجویان، فرآیندهای پذیرش، ملاحظات مالی و ادغام در بازار کار خلیج فارس را روشن می سازد. یافته های این مطالعه نشان می دهد که کشورهای شورای همکاری خلیج فارس در مدیریت مهاجرت دانشجویان بین المللی پیشرفت هایی داشته اند. با این حال، هنوز نیاز به توسعه یک خط مشی جامع مهاجرت دانشجویی وجود دارد که به طور کامل از مزایای مهاجرت دانشجویی برای ارتقای توسعه اقتصادی در کشورهای خلیج استفاده کند.

واژگان کلیدی: دانشجوی بین المللی، دانشجوی خارجی، کشورهای شورای همکاری خلیج فارس، مهاجرت دانشجویی، سیاست مهاجرت دانشجویی

[1] Sharique Umar

* نویسنده مسئول: دکتر میزان الرحمن، برنامه و مرکز مطالعات خلیج فارس، دانشکده هنر و علوم، دانشگاه قطر، دوحه 2713، قطر. پست الکترونیکی: mizan@qu.edu.qa

[2] Md Mizanur Rahman

[3] Gulf Cooperation Council